Een pelgrimage in lichaam, geest en gemeenschap
Op maandag 20 oktober had ik de eer om te spreken aan de Santiago Tafel van Sociëteit De Witte in Den Haag.
Een bijzondere middag — gedragen door aandacht, openheid en de kracht van ontmoeting.
Aan tafel zat een diverse en nieuwsgierige groep mensen, die luisterde terwijl ik mijn verhaal mocht delen.
Een verhaal over pelgrimage,
maar vooral over de zoektocht naar verbondenheid.
Reizen als spirituele spiegel
Ik vertelde over mijn reizen naar Turkije –
waar ik, samen met mijn spiritueel leraar Qari Khair Muhammad Chishti, pelgrimstochten maakte die mijn hart en geest gevormd hebben.
We bezochten de stad Konya,
waar de woorden van Mevlana Rumi nog altijd fluisteren in de muren van zijn tombe.
Rumi, de dichter en mysticus, wiens poëzie niet alleen religies overstijgt, maar ook tijd, taal en identiteit.
In Istanbul stonden we stil bij de graven van de metgezellen van de Profeet Mohammed ﷺ,
waaronder Abu Ayyub al-Ansari – een man van gastvrijheid en geloof, begraven aan de rand van een stad die oost en west met elkaar verbindt.
Deze plaatsen zijn voor mij geen toeristische haltes.
Ze zijn spirituele ankerpunten – plekken waar eeuwenoude waarden als compassie, overgave en rechtvaardigheid tastbaar worden.
Van uiterlijke reis naar innerlijke beweging
Maar pelgrimage gaat niet alleen over het afleggen van kilometers.
Het gaat over ontwakende inzichten,
over het loslaten van zekerheden,
en het omarmen van de ander als spiegel van jezelf.
Ik deelde ook mijn dagelijkse reis: mijn werk aan de voorhoede van interlevensbeschouwelijke dialoog en maatschappelijke verbinding.
Een werk dat me elke dag opnieuw uitdaagt om te luisteren, te verbinden, en ruimte te maken voor verhalen die zelden gehoord worden.
Of ik nu spreek in een klaslokaal, op een conferentie, of aan een tafel zoals bij De Witte ik neem altijd mijn pelgrimage mee.
ntmoeting aan tafel
Wat deze bijeenkomst bijzonder maakte,
was niet alleen het mogen spreken,
maar vooral de gesprekken die volgden.
We spraken over wat ons vormt. Wat ons scheidt. Maar bovenal:
wat ons verbindt.
Over religie als bron van inspiratie in plaats van strijd.
Over traditie als brug in plaats van muur.
Over de moed om te luisteren naar wie anders is en daarin jezelf terug te vinden.
Dankbaarheid en voortgang
Ik ben dankbaar voor de uitnodiging van Sociëteit De Witte
en voor de aanwezigen die met open hart en geest deelnamen.
In een wereld die vaak roept om tegenstellingen,
blijft het mijn missie om ruimte te scheppen voor ontmoeting, nuance en verbondenheid.
Zoals Rumi zegt:
“Beyond right and wrong, there is a field. I’ll meet you there.”
De pelgrimstocht gaat verder —
niet alleen over grenzen heen,
maar tussen werelden, tussen mensen, en diep in onszelf.
