Vanavond stond ik opnieuw bij de Vredesnaald in Zoetermeer.
Twee jaar geleden, op 13 oktober 2023, begon het Interlevensbeschouwelijk Overleg Zoetermeer (ILOZ) met iets kleins — maar betekenisvol:
een wekelijkse wake voor vrede, geboren uit de pijn van het geweld in Israël en Palestina.
Elke vrijdag werden er kaarsen aangestoken, liederen gezongen, stiltes gedeeld.
Niet uit politiek, maar uit menselijkheid.
Niet om standpunten te verdedigen, maar om medeleven zichtbaar te maken.
Vanavond, precies twee jaar later, mocht ik getuige zijn van hoe dat kleine gebaar is uitgegroeid tot een vaste traditie van compassie en verbondenheid.
Het initiatief is gedragen en volgehouden. Dit gebeurde met bijzondere toewijding van mensen als Klaas Dijkhuis, die met rust en kracht deze wake telkens weer heeft gedragen.
En van de Vrouwen voor Vrede, die met hun zang en warmte het hart van elke bijeenkomst zijn geworden.
Ik heb vanavond uitgesproken hoe mooi het is dat juist het ILOZ — een platform van geloofsgemeenschappen uit Zoetermeer — dit initiatief ooit is begonnen. Het ILOZ, samen met betrokken inwoners, heeft het levend gehouden.
In een tijd waarin de wereld steeds meer verdeelt, laat dit initiatief zien wat echte saamhorigheid betekent:
mensen van verschillende overtuigingen die niet tegenover elkaar staan, maar naast elkaar.
Nu er berichten worden bevstigd van een staakt-het-vuren en vrede in Israël en Palestina, voelde deze avond bijzonder.
Alsof de stilte van Zoetermeer verbonden was met de hoop van zovelen elders.
De kaarsen die we aanstaken, droegen niet alleen licht — ze droegen verlangen.
Vrede begint niet met grote woorden, maar met kleine, volgehouden gebaren.
En dat is precies wat deze wekelijkse wake belichaamt.
—
Shamier Madhar
Bruggenbouwer & voorzitter Interlevensbeschouwelijk Overleg Zoetermeer (ILOZ)
